Սպիտակ գիշերներ : ​Ֆյոդոր Դոստոևսկի

«Սպիտակ գիշերներ» վիպակի գլխավոր հերոսը երազողն է, միայնակ և երկչոտ մարդ։ Սպիտակ գիշերին երազողը պատահաբար ծանոթանում է աղջկա, Նաստենկայի հետ և սիրահարվում է նրան, իսկ նա տեսնում է նրա մեջ հարազատ հոգու, եղբորը։ Նաստենկան պատմում է նրան իր պատմությունը: Բոլոր վաղ տարիները նա ապրել է իր կույր տատիկի հետ՝ ընկնելով նրա մոտ ծնողների մահվանից հետո։ Տատիկը Նաստենկաին իր մոտից երկար ժամանակով չէր թողնում և ամրացնում էր նրա զգեստը իր զգեստին քորոցով։ Նաստիայի կյանքը միօրինակ էր և տխուր։ Բայց ամեն ինչ փոխվեց, երբ որ նրանց մոտ եկավ վարձով բնակվող մեկ, ով խղճաց աղջկան։ Պատմվածքում նկատելի են պուշկինյան մոտիվները, հատկապես 1860-ական թվականների վերախմբագրումից հետո։ Այսպիսով, գլխավոր հերոսը իր խոստովանության մեջ հիշատակում է «Եգիպտական գիշերները» («Египетские ночи») և «Տնակը Կոլոմնայում» («Домик в Коломне»): 1860-ական թվականների սկզբին Դոստոևսկին մանրամասն ուսումնասիրում էր Պուշկինին դերը ռուս մշակույթի մեջ, անվանելով նրան «ռուս ոգու և ռուսական իմաստի հզոր մարմնացում», իսկ «Եգիպտական գիշերները»՝ «ռուս գրականության մեծագույն ստեղծագործություն», «մեր պոեզիայի ամենալի, ամենաավարտուն ստեղծագործությունը»։ «Պղնձե հեծյալի» («Медный всадник») և «Տնակը Կոլոմնայում»-ի մթնոլորտը նկատվում է հենց միայնակ, ինտելիգենտ հերոսի կերպարի, որը օտար է մեծ աղմկոտ քաղաքին, Նաստենկայի պատմության, Պետերբուրգի նկարագրության մեջ։